Όλοι μας απολαμβάνουμε την αφήγηση μιας ιστορίας. Η απόλαυση της αφήγησης για εμένα είναι δεδομένη είτε όταν τη γεύομαι ή όταν τη σερβίρω. Διαβάζοντας για το Kentucky του 18ου αιώνα οι κλιματικές συνθήκες με ξεπερνούν τα καλοκαίρια η ζέστη είναι αφόρητη, η υγρασία σε καθιστά ζαλισμένο και βαρύ και κατά συνέπεια αυτή η εικόνα σε καμία περίπτωση δεν μου γεννά την επιθυμία να θερίσω ένα χωράφι καλαμποκιού, να αποστάξω και να παλαιώσω τη σοδειά. Πρέπει να το παραδεχτούμε. Συγχαρητήρια λοιπόν στη διάθεση για καινοτομία Kentucky!
Αδιάψευστα στοιχεία σχετικά με το ποιος στην πραγματικότητα δημιούργησε το bourbon whiskey δεν έχουμε στα χέρια μας κι ως αποτέλεσμα τα συγχαρητήρια μας δεν αποδίδονται σε κάποιον προσωπικά.
Μπορούμε παρ’ όλα αυτά να μιλήσουμε για τον άνθρωπο που αναφέρει η παράδοση του τόπου ως δημιουργό, που δεν είναι άλλος από τον βαπτιστή κληρικό Elijah Craig. Αποτελώντας ένα υπαρκτό πρόσωπο της ιστορίας των αποστακτηρίων του Kentucky, δημιούργησε αυτό που από τους υπερμάχους της παράδοσης θεωρείται το πρώτο αποστακτήριο στο Kentucky και άρχισε να αποστάζει αραβόσιτο, μια λέξη που είναι συνώνυμη του καλαμποκιού σε αυτά τα μέρη του κόσμου. Ο Craig φέρεται επίσης ως ο πρώτος που καψάλισε αμερικανικά δρύινα βαρέλια, πριν παλαιώσει το απόσταγμα του αραβόσιτου, δίνοντας στο bourbon τη χαρακτηριστική βουτυρώδη, μελιστάλαχτη πολυπλοκότητα και γεύση του.
Ειλικρινά αυτές οι ιστορίες με εξιτάρουν και ανυπομονώ όταν με σερβίρουν ένα περιποιημένο ποτήρι bourbon. Κατά γενική παραδοχή παρ’ όλα αυτά, η αλήθεια απέχει αρκετά από αυτούς τους ρομαντικούς μύθους. Αυτό που οι περισσότεροι ρεαλιστές ιστορικοί θεωρούν, είναι ότι οι Ευρωπαίοι άποικοι ξεκίνησαν να εξαπλώνονται δυτικά προς τη Βιρτζίνια, αφού κορέστηκε η Βόρεια Αμερική κι αυτός είναι ο λόγος που το καλαμπόκι, αποτελώντας το βασικό προϊόν για αυτές τις πολιτείες, ήταν πολύ πιο εύκολο να αναπτυχθεί εκεί απ’ οποιοδήποτε άλλο δημητριακό. Ούτε λίγο ούτε πολύ, αυτό που συνέβη ήταν ότι οι άποικοι προσμείγνυαν το καλαμπόκι με άλλα δημητριακά ευρείας χρήσης. Δεν αποτελεί μυστικό ότι το καψάλισμα των βαρελιών εκείνη την εποχή είχε ήδη αποτελέσει πρακτική των Ευρωπαίων, πρακτική που χρησιμοποιούσαν και εκείνοι.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Το sipping-whiskey, όπως αποκαλείται από πολλούς χάρη στην υψηλή περιεκτικότητά του σε αλκοόλ (αν και πρέπει να παραδεχτώ πως προσωπικά μάλλον το καταναλώνω αδηφάγα, παρά το πίνω), αποτελεί πηγή πολλών πικάντικων ιστοριών. Οι άνθρωποι που μετέδωσαν αυτές τις ιστορίες σχετικά με την παράδοση ήθελαν μελλοντικά να πιστέψουμε πως το bourbon πήρε την ονομασία του από την κομητεία του Μπέρμπον στο Κεντάκι. Η Γαλλική αριστοκρατική οικογένεια Μπέρμπον υποστήριξε τον Αμερικανικό Πόλεμο Ανεξαρτησίας. Ένας-ένας τα μέλη της οικογένειας έχασαν τα λογικά τους κατά την Γαλλική Επανάσταση και η ονομασία της κομητείας ήταν ο φόρος τιμής που της απεδόθη. Αυτή η έκδοση της ιστορίας ωστόσο διαψεύστηκε από την Ιστορική Κοινότητα Φίλσον (Filson Historical Society), που είχε στην κατοχή της ετικέτες bourbon από την δεκαετία του 1850. H κομητεία Μπέρμπον, ξεκίνησε να αναφέρεται σε έγγραφα από την δεκαετία του 1870.
Ξεχωριστοί μύθοι αφηγούνται σχετικά με βαρέλια whiskey που έφεραν την επιγραφή «Παλαιό Μπέρμπον» (Old Bourbon) για να δηλώσουν την προέλευσή τους, τα οποία ακολούθησαν τη δική τους διαδρομή μέσω του Μισισιπή και ως τη Νέα Ορλεάνη. Άλλοι απολαμβάνουν να μιλούν για τους προερχόμενους από την πόλη Cognac της Γαλλίας, αδελφούς Ταρασκόν, που πραγματοποίησαν αποστολές whiskey στη Νέα Ορλεάνη μέσω του ποταμού Οχάιο. Λέγεται ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτού του whiskey καταναλώθηκε στην οδό Μπέρμπον, μια περιοχή στην οποία ευδοκιμούσαν τα bars, η μουσική και το θερμό ταμπεραμέντο.
Προσωπικά, προτιμώ να οραματίζομαι τον εαυτό μου στη Νέα Ορλεάνη, στην οδό Μπέρμπον, ανάμεσα σε παρακμιακά bars, να υποκύπτω στο αγαπημένο μου bourbon whiskey, σερβιρισμένο σε ένα βαρύτιμο ποτήρι.
Στο τεχνικό κομμάτι του πράγματος, η μοντέρνα ιστορία μας λέει πως το 1964 το bourbon αναγνωρίστηκε από το Κονγκρέσο ως «ένα διακριτό προϊόν των Η.Π.Α.», με τον ίδιο τρόπο που η tequila μπορεί να παραχθεί αποκλειστικά στην ομώνυμη μεξικανική κοινότητα και το cognac στην ομώνυμη γαλλική πόλη. Οι νόμοι επίσης υποστηρίζουν πως πρέπει να αποτελείται από τουλάχιστον 51% καλαμπόκι, ενώ το υπόλοιπο μπορεί να αποτελείται από οτιδήποτε ανάμεσα σε σίκαλη, κριθάρι, βυνοποιημένο κριθάρι ή και σιτάρι και η διαδικασία παλαίωσης μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο σε καινούρια, καψαλισμένα αμερικανικά δρύινα βαρέλια. Όλα αυτά είναι γεγονότα. Ωστόσο, οι μέθοδοι και οι τεχνικές παραδόσεις σε άλλες πτυχές, ποικίλουν από ετικέτα σε ετικέτα, αυτές είναι οι ιστορίες που συμπληρώνουν την γευστική μου εμπειρία με σκέψεις και συναισθήματα και που με ωθούν στο να προτιμήσω μια ετικέτα από μια άλλη.
Blanton’s “The Original Single Barrel” Bourbon
Μία αγαπημένη μου ετικέτα είναι το Blanton’s, με κύριο ποτοποιό/αποστάκτη της των Elmer T. Lee να εισάγει το πρώτο single barrel bourbon φέρνοντας επανάσταση στη βιομηχανία του ποτού. Εις μνήμην του συνταγματάρχη Albert B. Blanton, προέδρου του αποστακτηρίου μέχρι το 1952. Ο Lee ανακατασκεύασε την ιδέα του Blanton να εμφιαλώνει ένα βαρέλι τη φορά, σε μία εποχή όπου περιποιούνταν σημαντικούς επισκέπτες. Αυτό που προσθέτει το αλατοπίπερο στην ιστορία του αποστακτηρίου είναι πως ένα χρόνο αφού το προϊόν ξεκίνησε να διατίθεται, ο Lee συνταξιοδοτήθηκε, αφήνοντας πίσω του μία ριζοσπαστική καινοτομία που θα άλλαζε –όπως και έγινε– τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι θα αντιμετώπιζαν το bourbon. Φροντίστε να πάρετε μια γεύση από το Blanton’s Special Reserve και να απολαύσετε ένα single barrel bourbon γεμάτο γεύσεις κίτρου, σταφίδας, βανίλιας και φυσικά αμερικανικής δρυός.
Bulleit Bourbon
Όντας σαφέστατα θύμα του marketing, όταν πρωτοείδα το Bulleit Bourbon, σκέφτηκα πόσο cool ήταν το μπουκάλι του. Είναι επίπεδο, μου θυμίζει τρόπον τινά φλασκί. Στην εμφάνιση του μπορώ εύκολα να φανταστώ έναν ηλιοκαμένο άντρα με νύχια γεμάτα χώμα να το τραβάει από το ράφι και να πίνει μια μεγάλη γουλιά, μετά από μία εξουθενωτική μέρα στο χωράφι ή το κτηνοτροφείο. Η ιστορία του Bulleit ξεκινάει με τον Augustus Bulleit, έναν ταβερνιάρη του 19ου αιώνα, στόχος του οποίου ήταν να εμπλουτίσει το bourbon με ένα αρσενικά οριοθετημένο χαρακτήρα, με υψηλούς αλκοολικούς βαθμούς και χωρίς φλυαρίες. Μεταφέροντας βαρέλια στη Νέα Ορλεάνη, ο Bulleit εξαφανίστηκε και κανείς δεν άκουσε ποτέ ξανά τίποτα για αυτόν. Ευτυχώς η ιστορία δεν τελείωσε εκεί. Η οικογένεια του συνέχισε το έργο του το 1987 και το Bulleit Bourbon έγινε αυτό που γνωρίζουμε σήμερα. Άμεσο, με γεμάτο σώμα, γευστικό, γλυκό και ξηρό ταυτοχρόνως. Μια θαυμάσια γευστική εμπειρία.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Who has a more convincing stare…the dog or the bottle of #BuffaloTrace? 👀 #bourbon #mansbestfriends
Buffalo Trace
Το Buffalo Trace μπορεί να θεωρηθεί ορόσημο στην ιστορία του bourbon. Πολλοί σπουδαίοι άντρες έχουν συνεισφέρει την τέχνη τους σε αυτό το αποστακτήριο που αποτελεί το παλαιότερο σε συνεχή λειτουργία στο Kentucky, παράγοντας εξαιρετικό bourbon για πάνω από 200 χρόνια. Αρχικά το αποστακτήριο βαφτίστηκε OFC, λόγω της πεποίθησης του συνταγματάρχη Edmund Haynes Taylor πως όλα τα σωστά whiskey πρέπει να αποστάζονται σε χάλκινους άμβυκες μη συνεχούς απόσταξης (Old Fashioned wood-fired Copper stills), ενώ αποτέλεσε το πρώτο που χρησιμοποίησε βρασμό με ατμό το 1886. Ένα εξαιρετικό μείγμα καλαμποκιού και δημητριακών, το Buffalo Trace είναι κομψό, έντονο και οικείο. Οι γευστικές του νότες είναι κυρίως η σοκολάτα και η καραμέλα, το σώμα του είναι κρεμώδες και λιπαρό, ο χαρακτήρας του σοφός και έμπειρος.
Όσο προχωρώ και εξελίσσομαι στη βιομηχανία του service και της φιλοξενίας, παραμένω ενθουσιώδης με έναν παιδικό τρόπο, για όλες τις ιστορίες που αφορούν την παράδοση, την αντοχή και το μυστήριο. Υπάρχει πραγματική ευχαρίστηση όταν σερβίρω ένα ωραίο ποτό που διέπεται από περίτεχνες παραδόσεις, ιστορίες από το παρελθόν και το παρόν, τέχνη και τεχνική. Θα απολαμβάνω πάντα τη στιγμή που κάθομαι σε ένα σκαμπό, κοιτάω όλα αυτά τα ποτά να στέκονται σιωπηλά πίσω από το μπαρ και το μυαλό μου πραγματοποιεί τον αδρανή του περίπατο στο πάρκο της αμερικανικής ιστορίας.
Πρώτη δημοσίευση: Beer & Bar Magazine, Τεύχος 9 (αγοράστε το τεύχος)
