«Το καλύτερο ποτό που είχα ποτέ ήταν ένα μοχίτο, αυτό το ποτό άλλαξε την ζωή μου» είπε η γνωστή ηθοποιός Σάρα Κάρτερ αναφερόμενη στην πρώτη φορά που δοκίμασε το απολαυστικό αυτό κοκτέιλ, σε μία παραλία του Αγίου Βαρθολομαίου, ένα γαλλόφωνο νησί της Καραϊβικής. Μια τέλεια ηλιόλουστη καλοκαιρινή ημέρα δεν μπορεί άλλωστε να κλείσει χωρίς ένα απόλυτα δροσιστικό ποτό όπως το μοχίτο.
Αναδείχθηκε σε σύμβολο του καλοκαιριού, και όχι άδικα, αν θες τη γνώμη μου. Χάρισε το όνομα του σε παραλίες, έγινε τραγούδι, λογότυπο και φυσικά ταυτίζεται με ένα και μόνο απόσταγμα, το λευκό ρούμι.
Όπως για πολλά κοκτέιλ, η ακριβής προέλευση του έχει χαθεί στην ιστορία. Οι παραλλαγές του είναι τόσες πολλές που αν υπήρχαν οι αναλύσεις του στα μαθηματικά θα λέγαμε ότι τείνουν στο άπειρο. Το μοχίτο παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον ταξίδι από την ανακάλυψη του το 1500, μέχρι να καταλήξει ως ένα από τα πιο δημοφιλή ποτά της νέας χιλιετίας. Όπως επίσης συμβαίνει με όλες τις ιστορίες κοκτέιλ, η ιστορία του μοχίτο έχει και εκείνη αμφισβητηθεί ουκ ολίγες φορές.
Το “La Bodeguita del medio” εστιατόριο-μπαρ στην Αβάνα της Κούβας ισχυρίζεται ότι είναι η γενέτειρα του κοκτέιλ και απολαμβάνει τη φήμη που συνδέεται με τον έπαινο του Ernest Hemmingway για την ιδιαίτερη εκδοχή του ποτού. Όπως έγινε γνωστό Αφρικανοί σκλάβοι που εργάζονταν στα χωράφια με ζαχαροκάλαμο στην Κούβα δημιούργησαν το ποτό από το “aguardiente de cana” κυριολεκτικά αποδίδεται σαν «πυρόνερο του ζαχαροκάλαμου», το οποίο ήταν μια απλή αλκοόλη από ζαχαροκάλαμο. Σίγουρα το όνομα “mojito” ταιριάζει σε αυτή την ιστορία, προερχόμενο από τη λέξη “mojo”, που σημαίνει «κάνω ένα μικρό ξόρκι». Ωστόσο υπάρχει μια ιστορία ακόμη πιο παλιά.
Τον 16ο αιώνα και συγκεκριμένα το 1586, ο Sir Francis Drake (Άγγλος εξερευνητής, καπετάνιος, πολιτικός και δουλέμπορος) έφτασε μέχρι την Αβάνα για να λεηλατήσει την πόλη για τον χρυσό της. Η εισβολή ήταν ανεπιτυχής, αλλά για καλή μας τύχη προέκυψε κάτι θετικό. Το πλήρωμά του έπασχε από δυσεντερία και σκορβούτο. Οι Ινδιάνοι της Νότιας Αμερικής ήταν γνωστό ότι είχαν φάρμακα για πολλές ασθένειες με αφορμή αυτό μια μικρή ομάδα εξερεύνησης πήγε στην Κούβα και επέστρεψε με τα απαραίτητα συστατικά για ένα φάρμακο. Χρησιμοποίησαν το “Aguardiente de cana” που αναφέραμε πιο πριν, καθώς επίσης φύλλα μέντας, χυμούς από ζαχαροκάλαμο και μοσχολέμονο για να φτιάξουν ένα τονωτικό. Γνωρίζουμε πλέον ότι ο χυμός μοσχολέμονο ήταν το πιο χρήσιμο συστατικό για τις βιταμίνες που χρειάζονταν οι ναυτικοί, αν και τα υπόλοιπα υλικά σίγουρα έκαναν το παρασκεύασμα πολύ πιο εύγευστο.
Ένα κοκτέιλ με το όνομα “El Draque” με συστατικά παρόμοια με του μοχίτο ήταν γνωστό, και ήδη αρκετά δημοφιλές εκείνη την εποχή στην Κούβα. Υποτίθεται δε ότι πήρε το όνομά του από τον ίδιο τον Drake.
Το πασίγνωστο κοκτέιλ στην αρχή δεν ονομαζόταν mojito, επομένως είναι πιθανό ότι οι Αφρικανοί σκλάβοι δεν ήταν εκείνοι, οι οποίοι εφηύραν το ποτό, αλλά αυτοί που του έδωσαν το σύγχρονο όνομά του. Η ισπανική λέξη “mojadito”, που σημαίνει λίγο βρεγμένο, και το καρύκευμα με βάση το κουβανέζικο λάιμ είναι άλλες πιθανές εξηγήσεις για το όνομα. Ωστόσο, η δημιουργία της εταιρείας Bacardi στα μέσα του 1800 ήταν πιθανότατα η αιτία εξάπλωσης και αύξησης της δημοτικότητας του κοκτέιλ με την ονομασία μοχίτο, όπως γνωρίζουμε σήμερα, και ακολούθως η ανακάλυψη του ποτού από τον Ernest Hemmingway στο “La Bodeguita del medio” σφράγισαν τη συμφωνία για να εξελιχθεί σε ένα από τα πιο δημοφιλή μοντέρνα κοκτέιλ. Ο Hemmingway αναφέρει χαρακτηριστικά: . Δηλαδή «το μοχίτο μου στο La Bodeguita, το ντακιρι μου στο El Floridita». Πιο πρόσφατα, οι “My Mojito in La Bodeguita, my daiquiri in El Floridita”διαφημιστικές καμπάνιες της γνωστής εταιρείας επικεντρώθηκαν στην παρασκευή μοχίτο στο σπίτι και αυτό οδήγησε να γίνει εύκολα προσιτό στο ευρύ κοινό.
Φυσικά το μοχίτο δεν θα μπορούσε να λείπει απ’ τη μεγάλη οθόνη. Με την «εμφάνιση» του στην ταινία ”James Bond: Die Another Day“ το 2002. Σ’ αυτήν ο Πιρς Μπρόσναν ως James Bond έχει αντικαταστήσει το μέχρι τότε αγαπημένο “Shaken, not stirred” martini του, με ένα mojito, το οποίο προσφέρει στην Χάλι Μπέρι θέλοντας να τη γνωρίσει, προτείνοντας της δε να το δοκιμάσει. Να σημειώσουμε την απουσία του καλαμακίου!
Στην εποχή μας το μοχίτο έγινε η αφορμή ώστε οι μπάρμεν να χωριστούν σε στρατόπεδα. Σε αυτούς που το αγαπούν και σε εκείνους που το μισούν. Μα γιατί κάποιος να μισεί το μοχίτο;
Υποθέτω για τον χρόνο που παίρνει η παρασκευή του, το καθάρισμα που πρέπει να γίνει μετά την ολοκλήρωση του και σίγουρα οι ποσότητες που χρειάζεται να ετοιμαστούν. Απ’ την άλλη πλευρά το μοχίτο είναι η βάση για δημιουργία, ένας λευκός καμβάς για να φτιαχτεί ένα απλό μεν ποτό, αλλά με περίσσια αγάπη και περιποίηση δε.
Ως λευκός καμβάς δεν θα μπορούσε να μην έχει παρασκευασθεί με διαφορετικές αλκοολικές βάσεις. Τα Mojito Blanco είναι η απάντηση της τεκίλα στο αρχικό κοκτέιλ. Η caipirinha η οποία φτιάχνεται από Cachaça, η λεγόμενη και ως «το ρούμι της Βραζιλίας» είναι άλλη μια εκδοχή του. Η caipirinha μοιάζει καθ’ όλα με ένα μοχίτο όσο αφορά τη μέθοδο παρασκευής, χωρίς όμως το αρωματικό βότανο. Τέλος υπάρχει πλέον και εκδοχή του μοχίτο χωρίς ίχνος αλκοόλ, για όποιους επιθυμούν ένα δροσιστικό «χειροποίητο αναψυκτικό».
Πρώτη δημοσίευση: Beer & Bar Magazine, Τεύχος 17 (αγοράστε το τεύχος)
