«Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις» έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης. Βλέπουμε σήμερα μια Ελλάδα, η οποία όσον αφορά το πρώτο κομμάτι, της αποσύνθεσης, βρίσκεται σε ένα επίπεδο που μου θυμίζει την ιστορία αυτού του τόπου, εικόνες πόλωσης, βίας, ζήλειας, φοβίας.
Αν ανατρέξουμε στην ιστορία μας για να βρούμε τις περιόδους όπου η Ελλάδα είχε παρόμοια εικόνα, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό θα συμφωνούσε ότι οι περίοδοι αυτοί ήταν σταθμοί για την χώρα μας με εικόνες που ήταν και είναι δυσάρεστες. Από την άλλη θα δούμε, πως οι συγκεκριμένες εποχές αποτελούν σημεία σταθμούς επειδή φτάναμε πολύ κοντά στην πλήρη αποσύνθεση και ακολούθως περνούσαμε στην αναδόμηση. Θες λοιπόν, γιατί εδώ και πολλά χρόνια η Ελλάδα και οι άνθρωποι της ασφυκτιούν λόγω της παράλογης κατάχρησης των αξιών τους; Θες γιατί στην διάρκεια αυτών των τελευταίων ετών –για να μην πω δεκαετιών και παραπάνω– η Ελλάδα και οι άνθρωποι της ψάχνουν μανιωδώς την ελπίδα, μια μικρή στάση, να πουν ένα «ωχ» και απλά να αντιμετωπίσουν το επόμενο πρόβλημα που θα τους παρουσιαστεί;
Ίσως και να είναι κάτι που τελικά ήρθε να κορυφωθεί τον τελευταίο χρόνο. Βλέπετε, η Ελλάδα και οι άνθρωποι της είχαν πάντα κάτι που κανείς δεν κατάφερε ποτέ να τους στερήσει, ο ένας τον άλλο. Βλέπετε, οι λέξεις στην Ελλάδα από πάντα, σήμαιναν κάτι. Αναρωτιέμαι λοιπόν, έχουμε ακόμα ο ένας τον άλλο; Έχουν ακόμα σημασία οι λέξεις;
Ζούμε για ακόμη μια φορά μια στιγμή σταθμό για την ιστορία του τόπου μας, και αν ναι, έχουμε φτάσει σε ένα σημείο αποδόμησης, τέτοιο ώστε να καταφέρουμε να αφουγκραστούμε, να παρατηρήσουμε, να μάθουμε και να περάσουμε στο στάδιο της αναδόμησης; Θυμόμαστε άραγε τι σημαίνει επικοινωνία, μεράκι, αφοσίωση, προσήλωση, προσφορά; Μήπως μας οδήγησε κάτι να τα ξεχάσουμε; Ποιος ξέρει και ποιος ρώτησε για να μάθει;
Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό, γιατί λόγω της δουλειάς μου γνώρισα πολλούς ανθρώπους, που έχω την τιμή να τους αποκαλώ οικογένεια, μέντορες, φίλους, συνεργάτες και αδέρφια. Νιώθω τυχερός γιατί έτυχε να ρωτήσω σε διάφορες περιόδους της ζωής μου και τελικά να μου έρθουν ξεκάθαρες απαντήσεις, ντόμπρες ή ντρέτες που λένε και στην Κρήτη και κάπως έτσι έμαθα.
Έμαθα πως τελικά, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι οι οποίοι κουβαλούν κάποιες λέξεις –που αποτυπώνουν ιδέες– σαν φυλαχτά και τις χρησιμοποιούν όταν πρέπει, τις ονομάζουν αρχές!
Επικοινωνία! Η έλλειψη της μπορεί να μας φτάσει στην πλήρη αποσύνθεση, ενώ υπό την παρουσία της μπορούμε να έχουμε την πιο αποτελεσματική αναδόμηση!
Έμαθα βέβαια, πως υπάρχουν και εκείνοι, αυτοί που είτε ξέχασαν τι σημαίνουν οι λέξεις που κουβαλούν, είτε τις χρησιμοποιούσαν τόσο πολύ που έχασαν την αξία τους, είτε δεν τις χρησιμοποιούσαν ποτέ και χάσανε το λόγο της ύπαρξης τους.
Αναφέρθηκα όμως στην δουλειά μου, η οποία είναι και ο ουσιαστικός λόγος που διαβάζετε αυτό το κείμενο. Δηλώνω επαγγελματίας του χώρου της φιλοξενίας και η σύνδεση με τα όσα ανέφερα παραπάνω είναι η σημερινή εικόνα του κλάδου. Ενός κλάδου, που νιώθω αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου επειδή μου προσέφερε απλόχερα εμπειρίες, γεύσεις, ταξίδια και προπαντός ανθρώπους!
Θα με ρωτήσετε τώρα, ποια είναι η εικόνα της φιλοξενίας του σήμερα στην Ελλάδα; Ποια είναι η εικόνα του κλάδου αυτού, που θεωρείται –αν όχι η μεγαλύτερη– μια από τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες βιομηχανίες για την Ελλάδα; Η απάντηση μου, δεν είναι αυτή που θα έπρεπε να είναι, ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας ότι είναι ένας τομέας μέγιστης σημασίας για την χώρα μας.
Η εικόνα της εστίασης λοιπόν είναι παρόμοια με την εικόνα της χώρας μας. Είναι μια εικόνα αποσύνθεσης, αγανάκτησης, φτιαγμένη από ανθρώπους κουρασμένους, με το αίσθημα της αδικίας να έχει φτάσει σε τρομακτικά επίπεδα. Από την άλλη μεριά, η εικόνα του τομέα της φιλοξενίας, ειδικά αυτή την περίοδο έχει νομίζω τρομερό ενδιαφέρον και αυτό διότι αν παρατηρήσουμε λίγο πιο προσεκτικά, θα εκπλαγούμε.
Θα δούμε τραπεζοκόμους, ξενοδόχους, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, «βαζωποτάδες» –όπως μ’ αρέσει να αποκαλώ τους ανθρώπους που στέκονται πίσω από μία μπάρα– και πολλούς άλλους ακόμη που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα με το χώρο της φιλοξενίας, γεμάτους μεράκι για αυτό που κάνουν. Ανθρώπους που φορούν τα πιο φαρδιά χαμογελά για να υποδεχτούν και να προσφέρουν επικοινωνία, μία καλημέρα, ένα ζεστό καφέ, μουσική, ένα πιάτο φαγητό, ποτά με ή χωρίς αλκοόλ, παιδεία, εκπαίδευση, με λίγα λόγια ολοκληρωμένες εμπειρίες φιλοξενίας!
© Pixabay
Τώρα, η επόμενη ερώτηση θα είναι: «Καλά όλα αυτά αλλά τι κάνουμε για να βρούμε τη λύση;» Η αλήθεια είναι ότι τα προβλήματα τα οποία έχω παρουσιάσει είναι πολυσύνθετα και φυσικά ένα τέτοιο πρόβλημα, μόνο μια πολυσύνθετη λύση μπορεί να το εξυγιάνει και φυσικά δεν διαθέτω τις γνώσεις για να σας την παρουσιάσω.
Στην προσπάθεια μου λοιπόν να αποδομήσω τα δείνα τα οποία ζούμε, έφτασα να αντικρίσω μια και μόνο λέξη, η οποία πιστεύω πως είναι ένας από τους παράγοντες του προβλήματος όπως και της λύσης. Αυτή η λέξη μάλιστα είναι κοινό χαρακτηριστικό των μεγάλων ιστορικών σταθμών αυτού του πανέμορφου δομήματος που ονομάζουμε κοινωνία, χωρά, πλανήτη.
Είναι, η «επικοινωνία»!
Ζούμε σε μια περίοδο που η έλλειψη επικοινωνίας είναι εμφανής. Αν προσπαθήσω να μεταφέρω αυτό το πρόβλημα στο περιβάλλον του τομέα της φιλοξενίας, πολύ εύκολα θα πω πως η έλλειψη επικοινωνίας είναι περισσότερο από απλά ορατή.
Ας αναφέρω ένα παράδειγμα. Από την μεριά των επιχειρηματιών δεν υπάρχει ενημέρωση προς εκείνη των υπαλλήλων/συνεργατών και αντίστροφα, ώστε να γνωστοποιηθεί το όποιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο καθένας και έπειτα να ξεκινήσουν αυτές οι δύο πλευρές σε μια διαδικασία συζήτησης και διαπραγμάτευσης με σκοπό φυσικά την ευημερία όλων. Μπορεί εύκολα κανείς να πει για την συγκεκριμένη περίπτωση πως το πρόβλημα είναι προφανώς η έλλειψη επικοινωνίας.
Δεν λέω πως αυτό είναι το μοναδικό πρόβλημα και η μοναδική λύση. Αυτό που σκέφτομαι και το αναφέρω είναι πως αν κάτσουμε σε ένα τραπέζι και ξεκινήσουμε έναν διάλογο σίγουρα θα δούμε όλοι μας πως πολλά από τα πράγματα που εμείς τα βλέπουμε σαν πρόβλημα, δεν είναι γνωστά στην πλευρά που θα μπορούσε να προσφέρει τη λύση σε αυτά. Μπορεί επίσης να δούμε πως κάποια από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η έτερη μεριά έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα και οφείλουμε να ασχοληθούμε πρώτα με εκείνα. Τέλος –αν τελικά– δεν καταφέρουμε να δώσουμε μια λύση, τουλάχιστον θα έχουμε παρουσιάσει και συζητήσει για κάποιον προβληματισμό μας, για κάτι που νιώθουμε. Αυτό από μόνο του θα μας εξελίξει ως ανθρώπους και φυσικά σαν επαγγελματίες.
Κλείνω λέγοντας πως, αν αποδομήσουμε τις κοινωνίες μας θα μας μείνει ένας άνθρωπος, που σημαίνει πως με άλλον έναν και με ελάχιστη επικοινωνία μπορούμε να τις χτίσουμε ξανά.
Επικοινωνία! Η έλλειψη της μπορεί να μας φτάσει στην πλήρη αποσύνθεση, ενώ υπό την παρουσία της μπορούμε να έχουμε την πιο αποτελεσματική αναδόμηση!
Πρώτη δημοσίευση: Beer & Bar Magazine, Τεύχος 15 (αγοράστε το τεύχος)
